sábado, 2 de agosto de 2008



«Kaixo Euskal Herri maitea,
kaixo Donostia eta bereziki Alde Zaharra!»

Antes de nada, quiero dar las gracias a todos los que os habéis reunido en este txoko de mi querida Donostia. Como ya habréis visto, en estos momentos no puedo estar con vosotros físicamente, pero mi corazón está ahí, junto a vosotros. Como durante todos estos años ha estado en Euskal Herria, eta horrenbeste maite dudan nere etxean. Y después de decir esto, mi primer pensamiento es para los compañeros y compañeras que siguen presos. Y para los que, como el amigo Kroma, faltan en sus casas.Besarkadarik beroena. Está siendo una época dura, si es que alguna vez ha sido fácil en este pueblo; detenciones, torturas, ilegalizaciones, medidas de excepción contra los prisioneros políticos vascos, tribunales de guerra, presión policial, acoso mediático, dispersión... todo esto para meter miedo, amedrentarnos, machacarnos. No es fácil. Pero nunca podrán encarcelar, ilegalizar, torturar nuestras ideas, sentimientos. Los estados español y francés, junto a la colaboración de partidos que se consideran abertzales o vascos, están poniendo todo su esfuerzo para acabar con el independentismo vasco. Pero están equivocados. No entienden que no nos sentimos, no somos españoles ni franceses. Ni antes, ni ahora. Y que con llenar cárceles de ciudadanos vascos no van a conseguir quitarnos este sentimiento. Tenemos que enseñar a todo el mundo qué ocurre en Euskal Herria: el estado de excepción en el que vivimos, el que todo vale contra algunos, mover conciencias, dejar de mirarnos al ombligo. Hay mucho por hacer. Euskal Herriak askatasuna behar baitu. Mila esker a todos los que lucháis día a día por los derechos de los represaliados políticos vascos. Gracias al movimiento pro-amnistía, un claro ejemplo de la generosidad, humildad de su gente que, por encima de todo tipo de miedo, presión, acoso, lucha contra la represión que sufre este pueblo, denuncia la tortura, apoya a los familiares. Por eso lo quieren criminalizar. Porque son conscientes de la gran labor que han hecho, hacen y harán. Pero, como bien dijeron ellos, «nos condenarán, pero no nos juzgarán». Para ellos, para todos los hombres y mujeres que en estos 31 años han trabajado en él, y especialmente a los 27 imputados, mi admiración y abrazo solidario. Gora amnistiaren aldeko mugimendua! Mi último mensaje, para los familiares de los represaliados políticos vascos. Sin vosotros esta lucha sería muchísimo más difícil de resistir. Vuestro amor, que traspasa muros, dispersión, aislamiento, sanciones, doctrinas, palizas... es nuestra fuerza. No dejéis de estar ahí. Os necesitamos. Y sois un verdadero ejemplo de humildad, amor, compromiso y lucha. Es duro, soy consciente, pero sois nuestro motor, un verdadero orgullo para nosotros. Para ir terminando, espero que entendáis que ahora tengo que recuperarme de esta última gose greba. Tomármelo con tranquilidad junto a mi familia. Ir aterrizando, poco a poco, de este circo jurídico-político-mediático que han montado en torno a mí y mi familia. Pero enseguida estaré ahí, junto a vosotros. Mi compañera quiere dar las gracias a todas las personas que en los últimos años, a pesar de las dificultades, la han apoyado incondicionalmente. Han estado y siguen estando junto a ella, junto a nosotros, al fin y al cabo. Esos amigos y amigas ya saben quienes son, y de parte de los dos muxurik goxoena eta besarkadarik beroena. Mila esker bihotz-bihotzez. Maite zaituztegu! Si antes ya tenía una pequeña atadura emocional con Arrasate, ahora más. Solo quiero recordar las palabras de un gran hombre y, por suerte, amigo de este pueblo: Aurrera bolie! Besterik gabe, berehala bertan, hor izango nauzuelako, ez adiorik, gero arte baizik! Gora gu eta gutarrak! Gora euskal errepresaliatu politikoak! Gora Euskadi askatuta!

Iñaki de Juana Chaos 2008ko abuztuaren 2an, Euskal Herrian

No hay comentarios: